Frami minn í íþróttum

Ég var einu sinni rosalega góð í fótbolta, svo góð að ég vann stundum bræður mína sem löngum hafa verið taldir með þeim fremstu í þessari afbragðsíþrótt. Fótboltakeppnirnar okkar fóru fram í garðinum heima í sveitinni og spiluðum við ýmist einn á móti einum eða tveir á móti einum, fór eftir því hvort væri jafnara held ég. Ég komst svo langt á framabrautinni að ég var nokkur ár í sigurliði kvennaliðs ungmennafélagsins heima.

Þar kom sér vel að hafa spilað við tvo bræður í uppvextinum en eitt atriði var þó öðruvísi og munaði talsvert mikið um. Það var nefnilega þannig þegar ég spilaði við bræður mína að þá átti ég frekar auðvelt með að ná boltanum af þeim. Ég var óhrædd að láta vaða í þá og þegar þeir sáu mig koma, lítil tröllskessa öskrandi af löngun í boltann, sáu þeir sér oftast þann kostinn vænstan að hlaupa í burtu og skilja boltann eftir. Ef hinsvegar þeir ákváðu að safna í sig kjarki og taka á móti mér, lágu þeir yfirleitt öreigir eftir tveimur sekúndum síðar.

Þetta var ekki svona í ungmennafélagsboltanum, þar mætti litla tröllskessan ég öðrum og stærri tröllskessum og tæknitröllum líka þannig að þar snerist dæmið stundum við. Ég stóð sem klettur í vörninni þangað til ég var hlaupin niður af annarri tröllskessu og ef ég slysaðist til að fá boltann reyndi ég að koma honum sem fyrst frá mér og sem lengst í burtu. Þetta virkaði fínt og eins og ég sagði vorum við með besta liðið öll árin sem ég spilaði með. Ég hef annars haldið mig að mestu frá fótboltanum fyrir utan nokkur skipti með vaktfélögum mínum hjá Isal meðan ég vann þar. Komst líka að því á þessum stutta ferli mínum að sennilega væri frama mínum ætlað að skína skært á öðrum vettvangi.