Flugdrekahlauparinn

Ég las Flugdrekahlauparann um jólin. Sögupersónan er frá Afganistan og stór hluti bókarinnar gerist þar. Þetta er mjög góð bók og ég mæli hiklaust með henni. Það sem hins vegar gerir hana mest frábrugðna öðrum bókum sem ég hef lesið er það að næstum allan tímann var ég mjög reið út í sögupersónuna og hafði enga samúð með henni og langaði mest að tuska hana rækilega til. En það er eitt af því sem gerði hana svona góða

Mæli með að þið lesið hana, gott fyrir okkur að vita að einu sinni var lífið í Afganistan betra. 

ánægjuleg frétt...

...þar sem ég er bóndi í anda og bræður mínir alvöru bændur, reyndar bara annar þeirra mjólkurbóndi, en gott að við erum dugleg að drekka mjólk og borða lambakjöt, kannski ég verði alvöru bóndi þá seinna, hver veit, það var einmitt enn ein gleðifréttin fyrir mig að ég á að borða feita osta og drekka feita mjólk, mmmm nammi namm, feit mjólk og suðusúkkulaði...án þess að hugsa...getur ekki orðið betra. Eins og ég sagði...lífið er dásamlegt.

Þriðja mesta mjólkurframleiðsluárið

heppin...

...eins gott að þessi vissi að hún væri ólétt, ekki gott að vera á leið í vinnunna og úbbbsss, ég kemst ekki, ég var að eignast sexbura.... hmmmm

Sexburar fæddust í Kanada

lífið bara batnar ;-)

frábært að heyra fréttirnar undanfarna daga og ég elska vísindamenn sem
hafa ekkert annað við tímann að gera en að finna eitthvað svo mér líði
betur. Hef oft verið talin fljótfær en veit núna að það er best, las
líka í morgun enn eina sönnun þess að súkkulaði er hollt, á að borða
súkkulaði fjórum sinnum í viku.... snilld og suðusúkkulaði er meira að
segja betra en mörg önnur.... lífið er dásamlegt.

Skyndiákvarðanir geta stundum reynst vera þær bestu

...og önnur

Mitt fyrsta blogg, mitt fyrsta bros, mín fyrsta hrösun...eða þannig...þetta er lygi, ég hef bloggað, brosað og hrasað um árabil. Það er líka þannig að ef maður hrasar er gott að brosa á eftir og blogga svo um það...

Ég er reyndar með aðra síðu hér í bloggheiminum á mbl en þar er ég undir merkjum Barðstrendinga og ákvað ég því að gera aðra fyrir mig þar sem ég vil ekki láta allt flakka nema þess fullviss að fólk viti að ég er að tala fyrir sjálfa mig og engan annan.

Mér finnst það oft vera þannig að fólk er að rembast við að fá annað fólk til að vera sammála sér, af því að það sem mér finnst er auðvitað það eina rétta og í meira lagi furðulegt að aðrir sjái það ekki þegar það blasir svona skýrt við manni.

Nú er það svo að við íslendingar erum með eindæmum heppnir með að við getum sagt okkar skoðanir án þess að eiga á hættu að vera stungið á bak við rimla eða eitthvað þaðan af verra. Á tímum bloggsins hefur það meira að segja aldrei verið auðveldara að segja sína skoðun á almannafæri. Bloggin eru hinsvegar misvel skrifuð og þar af leiðandi mismikið lesin og mismikið skilin og misskilin. Þar sem við erum með mismikla hæfileika til að tjá okkur á prenti, þá vilja bloggin stundum vera misskilin, því við lesum ekki tóninn í orðunum nema hjá þeim allra prentfærustu. Við hinsvegar ímyndum okkur alltaf tóninn um leið og við lesum orðin en hann er ekki endilega réttur, og við getum ómögulega vitað hvort hann er réttur. Þetta er svona svipað og tala við manneskju í síma og maður heldur um leið að maður viti hvernig hún lítur út.

Þegar ég skrifa bloggfærslu finnst mér nú augljóst hvaða tónn er í henni…auðvitað heyrist tónninn, en nei ég hef gert mér grein fyrir því að þetta er mikill misskilningur hjá mér og ómögulegt að heyra tóninn í mér á prenti. Ég ætla hins vegar að gera mitt besta til að þið “heyrið” tóninn í bloggunum mínum og bíð og vona með það heilræði í huga að “batnandi manni er best að lifa” og í þeirri trú að konur séu líka menn.

Í þessu bloggi er ég til dæmis mjög róleg og yfirveguð með pínu pínu broskipru í öðru munnvikinu...

Fyrsta bloggfærsla